En Galiza hai centros comerciais con escaleiras mecanizadas que che obrigan a percorrer todos os corredores, pero o que escollemos nos non emprega esas artimañas para que vexas todo, senón outras máis sutís. E é que dende que en 1958 abriuse o primeiro supermercado, os produtos teñen que buscarase a vida para venderse: xa non hai quen os ofreza. Pero xa estamos no híper, aparcamos, collemos o carriño e primeira constatación: escórase cara á esquerda, como mandan os canons. Ata agora, críamos que iso debíase a que estaban estragados. Xa sabemos que é unha técnica de venda: obriga a ter ocupada a man esquerda, evitando a querenza do carro, mentres a dereita, á que máis merca, queda libre.

Entramos no híper e o bulicio golpéanos. Música: unha panxoliña. Aquí segue a doutrina ó pe da letra. “Oh, branca Navidad...”. Primeiro: a música do Nadal invita a consumir con alegría. Segundo: a música lenta axuda a gastar máis diñeiro. Coa rápida, circulas máis rápido e mercas menos. Acabamos de traspasar a barreira magnética. Dun hipermercado sempre te levas algunha bebida, algún deterxente, azucre e aceite. É dicir, o básico. A bibliografía recomenda situar estes produtos ó final dos corredores para que teñamos que percorrer todo o local. Así sucede: bebidas quedan no outro confín, realmente lonxe. Por esa zoa están tamén o aceite, o leite, o deterxente e o azucre.

Antes de chegar a ese punto alongado, pero imprescindible en calquera compra, pasaremos por a illa de queixos, a zona de xamóns, a panadería estimulante, a andel frigorífica dos iogures e caprichos, a peixaría, a carnicería, os aperitivos, as pizzas, o doce... Cando consigamos meter no carro as tres caixas de leite, o litro de aceite e a botella de refresco de laranxa, que é a polo que vimos, quedará pouco sitio libre: seguimos os hábitos hispánicos que reflicten as enquisas: destinamos o 29% do importe que pagamos a artigos que non estaban previstos. A bibliografía di que o ama/amo de casa vai mercar cunha lista de produtos necesarios. Primeiro enche o carro con eles. Logo é cando o hipermercado e o consumidor/a libran a batalla definitiva: entre o andel dos produtos básicos que hai en toda lista da compra e a caixa, o departamento de estratexia de vendas dispuxo todas as bixuterías e caprichos imaxinables. O amo/ama de casa xa ten a mente libre de urxencias, mercou o esencial e está predispostos para as tentacións.

A zona de panadería é outra das estrelas deste bosque cheo de trampas. Séguese a estratexia repetida en todos os hipermercados: un forno atendido por panadeiros e panadeiras de conto (gorriñas e mandís simpáticos portados por rapaces e rapazas faladores) alegra co seu cheiro os ceos das bocas.

Tras a baguette e a bica, xiramos polo corredor as conservas. Estreito como mandas os profetas da venda. “Os corredores anchos invitan a examinar só un dos lados da venda”, recóllese nos seus libros. E efectivamente, aquí estamos, nun supermercado de miles de metros cadrados e aprisionados entre unha señora, o seu carro e o andel. Dende logo, non nos queda máis remedio que ver os dous lados. Os tratados apuntan que a clientela ten tendencia a mercar o que está a súa dereita e que nesa marxe deben colocarse os produtos que deixan maior ganancia.

“Voilá”: á dereita, a ventresca de bonito, as vieiras en salsa, os berberechos grandes, os ourizos... Á esquerda, mexillóns en escabeche, sardiñas en aceite, migas de xarda. A temperatura é agradable sen que agache o abrigo (18-19 graos suxiren @ espert@s ).

A iluminación é pertinente na peixaría: luces brillantes para que destaquen as escamas. Na carnicería rómpese coa corrente xeneral de instalar fluorescente de cor rosada para destacar a cor da carne.

Investiguemos agora si se cumpre a regra dos tres niveis. Din os técnicos que os produtos exercen unha atracción distinta segundo se coloquen ó nivel do chan, das mans ou dos ollos. Mércase antes o que entra polos ollos e a esa altura sitúase o máis caro e rendible, mentres que as ofertas que sempre se mercan póñense ó nivel do chan.

Estamos na parte dos refrescos e a nivel do chan atopamos as gasosas e as botellas de litros e medio de refresco mentres que ante os ollos relocen luxosos litros de zume de laranxa: 100 por 100 extraído da polpa e o dobre de caro que o refresco gaseo de litro e medio.

Antes de dirixirnos a un ou unha vendedor/a da sección de electrodomésticos, estudamos as cores. Os tratadistas da venda coinciden en que a cor que máis vende é a encarnada. En canto ás combinacións de contraste máis interesante estarían a encarnada sobre o azul, sobre gris e sobre amarelo verdoso.

TERNURA E DESEXO. Tamén se estima que o amarelo é a mellor cor para presentar as novidades, o encarnado e o verde crean sensación de solidez e a mestura de encarnado con azul ceo espertan a tenrura e o desexo, polo que se recomendan estas cores para a confeitería e os artigos de beleza. En outras seccións non atopamos nada relevante en canto ás cores, pero si é certo que os pasteliños e as tartas preséntanse sobre bandexas azuis claro e rosa carne.

Outro punto en que coinciden o hipermercado e a teoría libresca é nos prezos. Moitos dos produtos que máis custan rematan os seus prezos en 5, que parece ser a cifra máxica das vendas de Nada, mentres que nas rebaixas, o número que máis vende é o rematado en 9.

A bibliografía consultada tiña capítulos referidos ás técnicas do vendedor e vendedora. A clientela dividíase en seis tipos: nerviosa, sentimental, apaixonada, especuladora, flegmática e apática. Con cada unha recomendábase unha estratexia. Coa apática, por exemplo suxírese ter calma, non presionala e evitar toda brusquidade. ¿Explicaríanlle aos vendedores e vendedoras do híper estas peculiaridades?. “Eh, ti, amósame as aspiradoras”. Segundo os libros, a clientela apática é brusca, descoidada e insensible e o vendedor ou vendedora ten que tratalo con calma, sen presionar e evitar toda brusquidade. O rapaz, uns 25 anos, groso e sorrinte, responde ben ó ataque. “Veña por aquí, por favor”.